Cuba (libre)!

En toen kwamen we aan op onze laatste bestemming: Cuba! Vanaf het vliegveld namen we een taxi naar het centrum van Havana en meteen mochten we genieten van de kleurige oude cadillacs. Toen we aankwamen in het hostel bleek onze reservering niet goed te zijn doorgekomen. We werden doorverwezen naar een andere locatie van hetzelfde hostel, en zij zouden dan regelen dat we in een casa particulares konden overnachten. Op Cuba slaap je bijna alleen maar in casa particulares want hostels kennen ze daar niet echt (en hotels waren voor ons backpackersbudget ‘iets’ te duur). Met een fietstaxi werden we naar de andere kant van het centrum gebracht. En lachen dat dat was! Met onze backpacks half op schoot, af en toe bijna uit de bocht vliegend en om de minuut naar je hoofd geslingerd krijgend: ‘I love you, I love you’, ‘Boyfriend?’, ‘Husband?’, kwamen we dan eindelijk aan op de plaats van bestemming: een mooi kamertje (met een veel te klein tweepersoonsbedje: dat was fijn tegen elkaar aan liggen met die hitte), een badkamertje en een aardig oud vrouwtje.

De eerste paar dagen hebben we rustig rond gestruind door Havana. Nou ja rustig, we werden nog steeds om de minuut op het nodige ‘I love you’ en ‘Boyfriend’ gepraat getrakteerd. We liepen van gezellige cafeetjes en restaurantjes, mooie straatjes en pleinen in het oude centrum naar totaal verpauperde koloniale huizen aan de Malecón. Dat laatste shockeerde ons nogal. Je zag hoe bloeiend Cuba is geweest in de jaren ’40 en hoe prachtig al die panden geweest moeten zijn. Nu groeide de klimop door de huizen, waren ze gestut met houten palen en leefden iedereen die maar wilden in zo’n pand terwijl het op instorten stond. In het centrum van Havana was wel mooie kunst te zien en speelden straatmuzikanten salsa. Ik heb daar zelfs nog een beetje aan mee gedaan, hartstikke leuk! Anouk en ik waren vaak te vinden op de Malecón. De Malecón is een lange boulevard langs de zee aan het randje van Havana. Er komen verliefde stelletjes samen om naar de zonsondergang te kijken en de avond samen door te brengen, onder het genot van muziek van straatmuzikanten die de gehele Malecón aflopen. Anouk en ik hadden een lekker goedkoop restaurantje gevonden op de Malecón waar we regelmatig naartoe gingen. We wisten al snel een reputatie op te bouwen en werden bij ontvangst begroet met: ‘Aaah, the mojito girls! O cuba libres hoy? (of vandaag cuba libres?)’. We hebben daar heel wat gezellige avondjes beleefd! Op één van die avonden ontmoetten we een Cubaanse rapper. Hij noemde zichzelf Gladiator en zat onder de tatoeages. Toen hij ons aansprak waren we in eerste instantie sceptisch over zijn bedoelingen, maar al snel bleek dat het een ontzettend goeie gast was en hij leidde ons naar een plekje op de Malecón waar nog andere toeristen een groepje hadden gevormd, voornamelijk Denen. Zij waren in de afgelopen tijd goede vrienden geworden met Gladiator en hij had ze door heel Havana geleid. Gladiator dronk geen alcohol, rookte niet en moest niets weten van de Cubaanse meiden en de Cubaanse cultuur. Veel Cubaanse meiden in Havana boden zich aan als hoer, er waren geen ‘pure’ meisjes vertelde Gladiator. Hij voelde zich daarnaast opgesloten in het communistische systeem. Hij was hard aan de weg aan het timmeren om beroemd te worden als rapper zodat hij kon ontsnappen aan Cuba. Hij wilde niets liever dan weggaan. En hij had talent! Toen er een paar muzikanten voorbij kwamen, ging hij rappen op de muziek die ze maakten. Een bijzondere avond.

Even een intermezzo: op Cuba betalen toeristen met een andere munt dan de lokale bevolking. Je betaald met de CUC. De lokale bevolking mag officieel ook geen CUC aannemen van toeristen, terwijl deze munt veel meer waarde heeft. Even pinnen op Cuba gaat niet. Anouk en ik hadden voordat we naar Cuba gingen al flink wat geld omgewisseld in euro's omdat je op Cuba alleen maar euro's of dollars kan wisselen in CUC. Helaas bleek dit niet genoeg te zijn en we moesten aan geld zien te komen. Hiervoor ga je dan naar een bank in centrum Havana waar je alleen geld kunt krijgen met een Visa card en je paspoort. Supermarkten kennen ze ook niet op Cuba. Op straat kun je fruit en groente kopen, maar alleen met de plaatselijke munt. Wij hadden na enige tijd een soort van supermarktje gevonden waar je drinken en brood kon halen, maar veel meer hadden ze niet. Zelf koken zat er dus niet in. Internet is er ook niet op Cuba. We konden alleen wifi krijgen voor 10 euro per uur in het duurste hotel van Havana. Dat hebben we twee keer gedaan om de nodige dingen te regelen. Het is bizar om zo terug te gaan in de tijd en te ervaren wat het communistische systeem betekent voor het dagelijkse leven.

Na een aantal dagen te hebben geslenterd door Havana en van het ene casa particulares naar het andere te hebben gesjouwd, vertrokken we voor een paar dagen naar Viñales. Met een bus bezochten we een aantal plaatsjes onderweg naar Viñales. Het allereerste dat opvalt wanneer je Havana verlaat, is dat het doodstil is op de weg. Er zijn bijna geen auto’s en vrijwel de enige vervoermiddelen die je tegenkomt, zijn paard en wagen! Het voelt alsof je nog verder terug in de tijd gaat dan dat je al was gegaan in Havana. Prachtig om te zien! Dit was ook ongeveer het enige waar we echt van onder de indruk waren. De rest was niet zo interessant, misschien ook wel omdat we veel te verwend waren met al het moois dat we al tijdens onze reis gezien hadden. We bezochten een rotswand met een grote muurschildering, een grot waar we doorheen hebben gelopen en gevaren en een sigarenboer. Dat laatste was trouwens erg leuk om te zien, en uiteindelijk hebben we zelf natuurlijk ook wat trekjes van een sigaar genomen!

We overnachtten wederom in een casa particulares. De familie was ontzettend aardig en begaan en ze maakten heerlijke maaltijden voor ons klaar. De volgende dag vertrokken we naar Maria de la Corda. We gingen weer duiken!! Het was drie uur rijden met de bus waarvan het laatste uur door beschermd nowhere land ging (waar je dus ook niet mocht lopen). En dan kom je aan bij een strandplaats waar één groot hotel staat en één duikschool is. Kortom, je gaat er alleen naartoe om te duiken, want voor de rest is het er erg ongezellig. Maar voor het duiken moet je er zeker naartoe! Het water is ontzettend helder en je kunt er prachtige koralen en vissen zien, hoogtepunten waren de Barracudafish en een grote rog. Helaas werden er geen onderwaterfoto’s gemaakt. Na twee duiken en wat luieren op het witte strand gingen we weer terug naar Viñales en kregen we wederom een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en werden er mojito’s gemaakt op verzoek. We mochten de avond doorbrengen in een schommelbank op het dak van het huisje en hadden uitzicht over Viñales. Later op de avond kwam de vader des huizes thuis en hij nodigde ons (tegen een prijsje natuurlijk) uit om met zijn paard en wagen de volgende dag een ritje te gaan maken. Na wat overleg (want onze centen waren schaars na 3 maanden reizen) besloten we op de uitnodiging in te gaan en daar zaten we dan de volgende dag vroeg te hobbelen op een heel oncomfortabel wagentje. De vader des huizes was een verhalenverteller en een ouwe rokkenjager. Hij vertelde over zijn buitenechtelijke avontuurtjes en maakte zo nu en dan flirterige opmerkingen naar Anouk en mij, we hebben ontzettend gelachen! Hij bracht ons naar een mooi uitzichspunt in de vallei van Viñales. Daar woonden bovenop een heuveltje een ‘gids’ met zijn vrouw en dochtertje. Hij zou ons begeleiden naar een grot waar we dan in een mooi binnenwatertje konden gaan zwemmen, zo idyllisch werd het ons verteld. Dat pakte echter iets anders uit. Na een korte wandeling door het natuurgebied kwamen we in een brede grot die scherp naar beneden afliep. Het was pikkedonker, maar onze gids had twee zaklampen bij zich. Al half glibberend, glijdend en ons vastklampend aan de gids daalden we af. Op een bepaald moment gooide de gids een steen naar beneden: plons! Anouk en ik keken elkaar aan en ik zei: ‘echt NO WAY dat ik hier in deze donkere grot ga zwemmen’. We moesten allebei lachen, wat hadden ze toch weer een mooi verkooppraatje gehouden. Enfin, we daalden verder af en gingen het water in. Natuurlijk, want zo moedig zijn we wel en je moet alles een keer hebben gedaan. Grenzen verleggen (alsof we dat nog niet genoeg hadden gedaan tijdens onze reis haha)! Maar het was best wel eng om in een donker gevaarte te stappen en vervolgens te zwemmen al hopend dat je je niet snijdt aan een scherpe punt van een rotsblok. Onze gids ging voor met z’n lampjes en we kregen al snel in de gaten dat hij helemaal niet kon zwemmen. Hij sprong van rotsblok naar rotsblok. Dus, als één van ons tweeën zou verdrinken, waren we op de ander aangewezen. Toen we op een bepaald punt kwamen, zei de gids dat we absoluut niet verder dan dit punt moesten gaan, omdat we anders meegezogen zouden worden in een waterval die een diep ravijn in ging. Dat was ook erg leuk om te horen. We gingen weer terug en klommen op de kant. Toen we ons aan het afdrogen waren, zei de gids ineens: ‘Mira, la luce’, en hij deed het licht uit. Ik draaide mij om en zag naast Anouk in het donker een naakte gids staan. Anouk zat op de grond en durfde niet naast zich te kijken. Wat moesten we lachen! Hij had geen zin in een natte onderbroek onder z’n gidskleren, dus waarom niet gewoon even het licht uit doen en in je blote piemel gaan staan. Het was trouwens wel een mooie jonge Cubaan. Hij had felgroene ogen en was gespierd. Maar, zoals veel Cubanen, waren z’n wenkbrauwen geëpileerd en zijn benen geschoren. Hmmm, dat was dan weer niet zo mannelijk in onze ogen. We wandelden terug naar het huisje en na wat gedronken te hebben, hobbelden we weer terug naar Viñales en vertrokken diezelfde dag nog terug naar Havana.

We verbleven een dagje in Havana, aten weer gezellig in ons stamrestaurantje op de Malecón en vertrokken de volgende dag naar Varadero: heel lui genieten van prachtig strand als afsluiting van onze reis. Varadero is een plek waar alleen maar all-inclusive resorts staan. Wij hadden dus in eerste instantie ook niet de intentie om naar Varadero te gaan, veel te duur. Maar via een reisbureautje in Havana (waar een dikke Cubaanse vrouw al lol makend met ons haar zaakjes regelden) hebben we een 3 sterren all-inclusive hotel gevonden dat goedkoper was dan wanneer we zouden overnachten in een casa particulares en voor ons eigen eten zouden moeten zorgen. Wat hebben we genoten in Varadero! We konden eten en drinken wat we wilden, en dat betekende dat we meestal om 1 uur ’s middags al aan de Cuba Libres zaten, heerlijk! Anouk en ik hadden afgesproken dat we na het vele gefeest in Colombia, wat rustiger aan zouden doen op Cuba. Maar al op de eerste dag op het strand van Varadero ontmoetten we een internationale studentengroep uit Mexico. We werden meteen uitgenodigd om mee uit te gaan en na wat aarzelen, gingen we natuurlijk mee. We hebben 3 hele gezellige dagen gehad en trokken vooral op met Fernando, Felipe en Trillo uit Mexico en Gianluca uit Italië. Dat waren avonden van feesten en dagen van zonnen op het witte strand en zwemmen in de azuurblauwe warme zee. In de avonden waren we ook zo nu en dan op het strand te vinden en zagen we reuze krabben die ’s nachts tevoorschijn kwamen en op het strand een bizar spoor achterlieten. Ook ontmoetten we een paar (oudere) mensen uit Roemenië die mango’s en verhalen met ons deelden. Het werden een aantal dagen Varadero zoals we die totaal niet hadden verwacht: geen saai hotel met saaie, dikke en oude mensen en geen rustige avonden.

Na een paar dagen vertrok de studentengroep naar Havana. Wij hadden nog twee dagen extra en twijfelden of we nog naar Trinidad zouden gaan. Het geld was echter helemaal op en we waren klaar met lang in de bus zitten (dat hadden we wel genoeg gedaan de afgelopen drie maanden) dus besloten we na 2 dagen ook weer terug naar Havana te gaan en daar een deel van onze laatste dagen op Cuba door te brengen met de vrienden de we hadden gemaakt in Varadero. We kwamen daarbij zelfs Gladiator weer tegen op de Malecón. We aten met ze en hebben een dagje doorgebracht aan het zwembad van hun hotel. Na twee dagen namen we afscheid en brachten Anouk en ik onze twee laatste dagen samen door, zoals we deze reis zijn begonnen. De een na laatste dag zijn we nog met een bus in 20 minuten naar een strand in de buurt van Havana gegaan: Playa de l’este. Ook al was het weer niet ideaal, we hebben lekker geluierd en gegeten.

De volgende dag moesten we onze spullen bij elkaar rapen en vertrokken we naar het vliegveld, om vervolgens met dubbele gevoelens terug te vliegen naar huis. Aan de ene kant hadden we ontzettend veel zin om iedereen te zien, maar aan de andere kan wisten we dat we ons reizigersleventje ontzettend zouden gaan missen. Gelukkig zijn Anouk en ik nog betere vriendinnen geworden dan dat we al waren en zullen we altijd onze ervaringen kunnen blijven delen. We hebben elkaar zo goed leren kennen in die tijd: lief en leed hebben we gedeeld. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik met zoveel plezier met haar heb kunnen reizen en dat we de tijd van ons leven hebben gehad!