Caballos, tronada, sal y terremotos!
Blijf op de hoogte en volg Rozan
08 April 2014 | Chili, Iquique
Terug in het hostel, kwam er al snel een taxi om ons in 3 uur naar Potosí te brengen, maar de taxichauffeur deed het liever in 2 uur. Met 80 km per uur vloog hij door de bochten midden in de bergen, haalde hij bussen en auto's in vlak voor de bocht en moest soms keihard op de rem omdat hij het niet haalde. Anouk en ik stonden doodsangsten uit. Meerdere malen riep ik tegen hem: 'Tranquilo! Tranquilo! Por favor, menos rapido! 'Rustig! Rustig! Alsjeblieft, minder snel!' In het begin gaf de chauffeur er nog af en toe gehoor aan maar op het einde werd hij denk ik zo aangetrokken door de eindbestemming dat het hem niks meer interesseerde. Enfin, dit minder leuke avontuur hebben we, net als het onweer, doorstaan en overleefd!
De volgende dag werden we wakker met pijn in het hele lichaam. Een dag paardrijden, een dag zwaar wandelen, een stressvolle taxirit en dat allemaal terwijl we nog niet helemaal waren bijgekomen van onze maagproblemen. Anouk kampte er nog steeds mee, dus zijn we de halve dag in bed blijven liggen. 's Middags hebben we uitgebreid en lekker geluncht, hebben we wat door potosí gewandeld, bustickets naar Uyuni gekocht en besloten om de zilvermijnen bij Potosí over te slaan. De zilvermijnen zijn nog steeds in gebruik. Er is gevaar van instortingen en explosies, het is schadelijk voor de gezondheid, maar vooral: er werken arme mensen in de meest barre en vreselijkste omstandigheden en dat wilden wij niet als een toeristische attractie gaan bekijken.
De volgende ochtend vetrokken we vanuit de hoogste stad ter wereld (Potosí, 4000 m) naar het koude Uyuni. De bus reed door een barre en koude woestijn, door the middle of nowhere. Niet een plek waar je graag pech wil krijgen, maar je raadt het al: we kregen pech. Al snel na vetrek stopte de bus regelmatig vanwege problemen met het linker voorwiel. Na wel tien keer te zijn gestopt zodat er een kwartier tot een half uur gerommeld kon worden aan het wiel, bleek dat de bus toch maar beter niet harder kon rijden dan 30 km/uur.. Ondertussen begon het tot de chauffeurs door te dringen dat we Uyuni op deze manier niet zouden gaan halen. Na weer een uur stil te hebben gestaan, kwam er eindelijk een nieuwe bus die ons in een uurtje naar Uyuni bracht. In Uyuni vonden we een hotel en bij navraag werd er toegezegd dat er warme douches waren (wat een uitzondering is in het koude Uyuni). Dit was echter maar de halve waarheid: vanaf 10u 's ochtends tot 18u 's avonds was er warm water. Jammer, wij kwamen om 18.30 aan en vetrokken de volgende ochtend om 10.00. Maar dit mocht de pret niet drukken, want we gingen op een driedaagse tour over de zoutvlakten naar San Pedro de Atacama in Chili! Een van onze mooiste ervaringen tot nu toe.
Samen met drie Nederlanders, Joyce, Sander en Frank en een Canadees Pat, zijn we met een jeep incl chauffeur naar een treinenkerkhof gegaan. Deze treinen transporteerden 100 jaar geleden allerlei gesteenten door Bolivia en omstreken. Even een feitje tussendoor: Bolivia kent 36 talen en 46 culturen. Dus niet alleen het quechua, als taal van de Inca's, is een alternatieve taal voor het Spaans. Er zijn er veel meer!
Na het treinenkerkhof reden we de zoutvlakten op. Een zonnebril is hier een must, anders kun je je ogen bijna niet open houden door de reflectie van de zon op het witte zoutoppervlak. Het is een bijzondere en rare ervaring: overal waar je kijkt is het wit. We hebben een eilandje vol met cactussen op het zoutoppervlak bezocht voor een mooi uitzicht. Daarna zijn we midden op het oneindige wit gaan lunchen en hebben we supervette foto's gemaakt!
Rond 17u kwamen we aan in ons zouten hostal. Alles was van zout: de muren, de bedden, de tafels, de stoelen. Zelfs de grond bestond uit Zoutkorrels. Niet stofzuigen dus! Maar misschien harken? Nadat we onze baggage van de jeep hadden gehaald, gingen we weer in de jeep om naar de zonsondergang te kijken. Onze chauffeur wilde ons naar een bijzonder plekje brengen. Toen we er bijna waren, bleek echter dat er teveel water was en dat het niet zou lukken. Snel wilde hij ons naar een andere plek brengen en week daarbij enigszins af van de hoofdroute. Zoveel geluk als Anouk en ik al hadden gehad met vervoer (NOT), ging het natuurlijk ook nu mis. Hij kwam diep vast te zitten en was er niet meer uit te krijgen. Gelukkig was het hostal redelijk op loopafstand. Onze chauffeur heeft de halve nacht en ochtend samen met een andere chauffeur keihard gewerkt om de jeep los te krijgen. En dat is dan wel weer het geluk van Anouk en mij: het komt altijd wel weer goed, dus deze keer ook. Het voordeel was dat we wat later op konden staan en dat vonden we helemaal niet erg na een gezellige en late avond met ons top groepje!
De tweede dag van onze tour hebben we kleurige meren gezien met mooie flamingo`s. 's Avonds sliepen we in een zeer primitief hostal. Geen douche, vieze wc's en bedden, geen licht en geen verwarming. Wat was het koud! We hebben met meerdere lagen kleren onder 4 dekens geslapen. De volgende ochtend stonden we om 4u op om de zonsopgang te bekijken bij de geizers. Heel erg mooi om door al die dampen heen de zon op te zien gaan! Na een rit door de woestijn van Dalí stapten Frank, Anouk en ik over op een busje die ons naar de grensovergang en vervolgens naar San Pedro bracht. We vonden een gezellig hostal en hebben de rest van de dag gerust. Rond 19u zijn we met zn drieen lekker gaan borrelen voor ons huisje. Het was gezellig en de wijn ging snel. Op een bepaald moment voelden we ons wankel en, bleek achteraf, dachten we alledrie onafhankelijk van elkaar dat de alcohol er ineens wel heel erg hard in tikte. Het duurde even voordat we doorhadden wat er daadwerkelijk gebeurde: een aardbeving! Het licht viel uit, overal gingen alarmen van auto's af en blaften tientallen honden. We sprongen op uit onze stoel maar konden moeilijk ons evenwicht houden. Een man van het hostal liep naar ons toe en zei dat we naar de veilige zone van het hostal moesten gaan. Daar aangekomen, kregen we het eerste bericht: het epicentrum was vlakbij Iquique met een kracht van 8.2 op de SvR. Daarna was communicatie met Iquique niet meer mogelijk. Het was een enge ervaring! Iedereen in Nederland sliep maar we probeerden allemaal contact te leggen omdat we snakten naar informatie. Niks werkte. Nadat het een tijd rustig bleef en het licht van het hostal weer aanging, mochten we de straat op om ergens iets te gaan eten. Het was donker en er was nog steeds geen licht, maar tot onze opluchting zagen we geen schade en geen slachtoffers. We hebben snel wat naar binnen gewerkt met tegenzin, want door de adrenaline was alle eetlust verdwenen. Eenmaal in bed, hoorden we overal sirenes en blaffende honden. Anouk ging met haar lenzen in slapen en ik legde mijn zaklamp en telefoon onder mn kussen zodat we snel weg zouden kunnen, mocht er weer een beving zijn.
De volgende ochtend werden we wakker, zonder nog een beving gevoeld te hebben. Bezorgde berichtjes en berichtjes vol informatie stroomden onze telefoons binnen. Dank allemaal voor jullie bezorgdheid en hulp! Het bleek dat alles kustplaatsen waren geevacueerd vanwege een tsunamiwaarschuwing. Even later werd deze gelukkig weer ingetrokken. Maar wat moesten we nu doen? Volgens ons plan zouden we nog maar 1 nacht blijven en dan naar Iquique gaan. We besloten maar even rustig af te wachten. Na een rustige dag hebben we een taxi genomen en zijn we gaan kijken naar een prachtige zonsondergang op de Mirador de Coyota met uitzicht over de Atacama woestijn. Prachtig!
's Nachts werden we wederom opgeschrikt door een aardbeving. Onze deur klapte heen en weer en ik rolde bijna mijn bed uit. Snel maakte ik Anouk wakker en liepen we naar buiten. Toen het weer rustig was, zijn we terug naar bed gegaan om even later weer wakker te worden, maar dit keer van een kleine beving. Toen zijn we maar in bed gebleven. De volgende dag bleek dat de beving weer in de buurt van Iquique was, dit keer met een sterkte van 7.8 op de SvR. Weer was er een tsunamiwaarschuwing afgegeven en werden mensen geevacueerd. Deze werd echter nog sneller dan de vorige keer ingetrokken. Wij zijn die ochtend gaan sandboarden. Lekker zand happen! Maar het was hardstikke leuk. Het gaat veel stroever dan snowboarden en je kan moeilijker draaien, maar het was een beleving om in je korte broek snowboardschoenen aan te doen en je board vast te maken. Het enige nadeel: in 15 min de zandheuvel opklimmen, in 1/2 minuut beneden. 's Middags besloten we om twee nachten extra te blijven en daarna naar Iquique te gaan. We hebben contact opgenomen met een hostal in Iquique en met het thuisfront en de berichten waren geruststellend.
Na een rustige nacht zonder aardbevingen zijn we naar Laguna Cejar gegaan, een zout meer waar je in kan drijven net als in de dode zee. Het was hilarisch, je kon niet eens normaal op je buik zwemmen want je benen werden omhoog gedrukt. Na opgedroogt te zijn in het zonnetje was je wit van het zout en was je bikini keihard. Frank z'n zwembroek leek wel van karton! Terug in het hostal was het inpakken, eten en slapen want de volgende ochtend vertrokken we naar Iquique...
Liefs, Rozan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley