Iquique, Arequipa, Lago Titicaca y La Paz

Alweer een hele tijd geleden dat ik mijn laatste reisverslag schreef. We zijn zo druk met reizen en prachtige dingen ondernemen dat er vaak te weinig tijd is om weer een reisverslagje te schrijven. Waar waren we ook alweer gebleven? Oja, op weg naar Iquique! Iquique was uitgestorven doordat veel bewoners nog niet waren teruggekeerd na de aardbeving en de tsunami waarschuwing. Daarnaast waren er geen toeristen te bekennen want die durfden Iquique niet meer in te gaan. Nou, wij wel hoor! We hebben heerlijk op het strand gelegen, gezwommen met zeehonden en interviews afgegeven aan journalisten. Met als gevolg dat we al snel in de nationale krant van Chili stonden met een charmante foto van Anouk en mij in bikini en de kop: "Holandesas sin miedo a las tsunamis surfearon en Cavancha" "Hollanders surfen zonder angst in de tsunami´s van Cavancha, Iquique". De eigenaar van het hostel vond het helemaal geweldig en kon er maar niet over ophouden. Het hostel had een ontzettend lieve hond Ouzo en hij werd onze grote vriend: elke dag namen we hem mee naar het strand en dan lag hij bij ons en ging zo nu en dan even wandelen. In Iquique nam Frank afscheid van ons, die met ons reisde over de zoutvlakte bij Uyuni. Maar meteen ontmoetten we alweer iemand anders: Luke. Een Duitse skater met wie we lang zouden gaan samenreizen en veel lol zouden beleven.

Na 4 dagen vetrokken we samen met Luke naar Arequipa. Na een lange reis kregen we een ontzettend warm welkom in ons hostel. In de dorm die wij kregen toegewezen sliepen Pim en Hans. Het was Pims laatste nacht in Arequipa dus was er een uitgebreid feestje aan de gang dat, ja ja om 6 uur `s ochtends nog steeds niet afgelopen was. Onze eerste ontmoeting met Hans was dan ook aan de bar, die om 6 uur `s ochtends nog wat biertjes bestelde. Het begin van een hilarische vriendschap. We hebben nog wat mee gefeest en zijn daarna lekker bij gaan slapen. De dagen daarop hebben we Arequipa bekeken. Het was leuk om terug te keren naar deze stad, waar ik 4 jaar geleden ook ben geweest! We hebben genoten van het warme weer, de gezellige sfeer en het heerlijke eten (voor het eerst Alpaca!).

Na een paar dagen zijn we een tweedaagse trek gaan doen door de Colca Canyon samen met Luke en Hans. De eerste dag hebben we Condors gezien en een zware afdaling naar beneden gemaakt. Doordat we geen goed ontbijt hadden gekregen en ik erg last had van de warmte heb ik de halve berg afgelopen met knikkende knieen en het gevoel dat ik ging flauw vallen. Maar na de lunch was ik gelukkig weer opgeknapt en zijn we naar de oase gelopen waar ons hostel was. Onderweg hebben we weer prachtige landschappen gezien en op het einde van de dag werden we getrakteerd op een plons in het zwembad. De volgende dag werden we om 4.30 wakker gemaakt om 3 km de berg op te lopen. Wat was dat zwaar! Maar wat waren we trots toen we het in 2,5 uur ipv de geschatte 3 uur hadden volbracht. Na ontbeten te hebben boven aan de berg zijn we naar warmwaterbronnen gegaan waar we, als afsluiter van de trek, onze vermoeide spiertjes tot rust konden laten komen. Daarna zijn we weer terug gegaan naar Arequipa.

De volgende dag moest Luke terug naar Iquique om daar een vriend (Philip) te ontmoeten met wie hij bergen zou gaan beklimmen rond La Paz in Bolivia. Anouk en ik besloten onze plannen om te gooien en na Puno toch weer Bolivia in te gaan zodat we Copacabana en La paz konden bezoeken en Luke en Philip weer konden ontmoeten. Daarnaast besloten Anouk en ik dat we heel graag naar Colombia wilden en dat we daarom een ticket zouden gaan boeken.

Na nog een dagje gezellig met Hans te hebben vertoefd in Arequipa zijn we met de bus vetrokken naar Puno om van daaruit de drijvende Uros eilanden en het eiland Taquile op het Titicacameer te bezoeken. Net als 4 jaar geleden was het weer heel bijzonder om op de drijvende eilanden van riet te lopen en de mannen in prachtige klederdracht te zien breien op Taquile. De volgende dag vertrokken we meteen met de bus naar Copacabana in Bolivia om daar de boot te pakken naar Isla del Sol. Op Isla del Sol bleven we 1 nacht slapen, maar dat betekende wel dat we op 4000 meter hoogte met onze zware backpacken 500 treden omhoog moesten lopen om bij ons hostel te komen. Maar het was het waard! We hadden een prachtig uitzicht over het meer en de volgende ochtend vroeg zijn we van het zuiden naar het noorden gewandeld en hebben we een aantal Inca ruines bezocht. Aan het einde van de dag namen we weer de boot terug naar Copacabana.

Drie uur later kwamen we aan in een overvol Copacabana! Overal waren eetkraampjes opgezet, stonden tentjes op het strand en waren de straten vol met mensen: het was Goede Vrijdag. Anouk en ik wilden gaan overnachten in Copacabana maar alles zat vol. Helaas waren alle bussen naar La Paz ook nog eens volgeboekt. Onze enige optie was om ons in een busje vol met Bolivianen te proppen waarbij we met onze knieeen in de nek en tassen op schoot een wel heel bijzondere rit tegemoet gingen. Het vrouwtje dat alle passagiers "hosselde", door zo snel mogelijk achter elkaar rond te schreeuwen "La Paz! La Paz! La Paz! La Paz! La Paaaaz" vond het wel leuk dat ze twee Hollandse meiden in haar busje mocht vervoeren. De hele rit heeft ze tegen ons aan zitten kwebbelen. Het was echter moeilijk om haar te verstaan omdat ze Spaans sprak met een Quechua accent. Zo begrepen Anouk en ik er niets van toen we in een klein plaatsje aankwamen en iedereen ineens uit het busje stapten. "Hohoho", zeiden Anouk en ik meteen tegen het vrouwtje. "We zouden naar La Paz gaan". En huppekee er werd weer een heel geratel in onduidelijk Spaans voortgebracht. Enfin, nadat ik duidelijk aan haar had gevraagd of we naar La Paz gingen en of we in het busje mochten blijven werd er instemmend geknikt. Maarrr zei ze dan moet je straks wel bukken. Bukken??? Dachten wij. Waarom moeten we in godsnaam bukken?? Voordat we het in de gaten hadden, bukte het vrouwtje al en waren Anouk en ik te laat. Een politieagent scheen met een zaklamp naar binnen. We snapten er niets van! We zeiden tegen de agent dat we uit Nederland kwamen en dat we alleen maar naar La Paz wilden. Nadat de agent een praatje met de chauffeur had gemaakt, was het goed en mochten we verder. En op dat moment kwamen we erachter wat er nou precies aan de hand was. We moesten het Titicacameer oversteken met een boot! De bussen en auto`s moesten echter op een vlonder en de mensen moesten in een aparte boot. Het was een hele ervaring: op dat kleine stukje Titicacameer voeren tientallen vlonders met of 1 enorme bus of 2 auto`s. Al wiebelend in het busje op de boot begon het vrouwtje te vertellen waarom de mensen nou eigenlijk uit het busje en in een aparte boot moesten oversteken: een aantal jaar geleden was het slecht weer en zijn alle voertuigen met passagiers omgeslagen waarbij iedereen is overleden. Nou, daar zaten we dan! In dat busje schommelend op het water. Gelukkig hebben we de overkant en uiteindelijk La Paz veilig bereikt.

De volgende dag zagen we Luke weer en ontmoetten we Philip. Erg gezellig! We hebben een beetje gewandeld door La Paz over marktjes en `s avonds hebben we een feestje gevierd in het hostel. De volgende dag zijn Anouk en ik een excursie mountainbiken over de Deathroad gaan boeken. De Deathroad is, zoals de naam al zegt, de dodelijkste weg ter wereld. De weg is onverhard en erg smal en aan de zijkant is een diepe en steile afgrond. Vele mensen zijn op deze weg omgekomen, maar sinds een paar jaar is er gelukkig een andere veilige en verharde weg gemaakt. Ik heb vantevoren maar niks aan de familie verteld over onze Deathroad plannen want zij zouden zich natuurlijk hopeloos zorgen gaan maken..

`s Avonds zijn we met zn allen gezellig wat gaan eten en hebben we Nils, onze Belg, weer ontmoet! Was erg leuk om hem weer te spreken maar we moesten de volgende dag alweer afscheid nemen omdat Anouk en ik de Deathroad gingen doen, Nils naar Coroico ging en Luke en Philip naar Copacabana. Mountainbiken over de deathroad was een geweldige ervaring. Het was spannend maar vooral ook heel mooi!

De volgende ochtend vroeg vertrokken we met de bus naar Cusco. Terug naar de stad waar ik 4 jaar geleden Spaans heb geleerd en vrijwilligerswerk had gedaan. En wat had ik een zin om deze stad weer te zien!