Viva Colombia!
Door: Rozan
Blijf op de hoogte en volg Rozan
21 Mei 2014 | Cuba, Havana
Vanuit Lima vlogen we naar Bogota om daar Hans weer te ontmoeten! Hans wilde graag ook nog door Colombia reizen voordat hij naar Nieuw-Zeeland zou gaan, dus spraken we af in een hostel in Bogota. Bogota zelf is niet zo interessant. Voor vertrek mailde ik naar het weeshuis waar Inti (mijn broer) de eerste twee maanden van zijn leven heeft doorgebracht, om te vragen of ik op bezoek mocht komen. Hun antwoord was zeer uitnodigend, maar helaas te laat. We waren al uit Bogota vetrokken toen het mailtje binnenkwam. Een goede reden, met nog vele anderen, om ooit weer terug te keren naar Colombia!
Wat waren we blij om Hans weer te zien! We besloten de volgende dag om meteen een nachtbus te nemen naar Salento. Daar kwamen we de volgende ochtend vroeg aan. Het hostel zat vol, maar ze hadden ook campeerplekken dus hebben we gezellig in een tentje geslapen. Diezelfde dag nog bezochten we de Cocora vallei in de buurt van Salento. Daar aangekomen, huurden we spontaan drie paarden en een gids in om via de vallei en regenwoud naar een kolibriereservaat te rijden. Hans en paarden was echter niet zo’n goede combo. Hij hield zich sterk toen we het plan bedachten, maar toen kreeg hij ook nog het vervelendste paard van stal.. Anouk en ik hebben gelachen, maar Hans kon wel huilen haha! Hij heeft desalniettemin goed volgehouden! Al helemaal gezien de omstandigheden, want we kregen een enorme tropische stortbui over ons heen. Het was daarentegen een prachtige ervaring om vanuit de vallei het regenwoud in te gaan en daar door rivieren en over steile paden te rijden. Ik heb nog nooit zo’n mooie tocht te paard gemaakt! Eenmaal bij het reservaat aangekomen, hebben we prachtige kolibries gespot. Vanaf het reservaat besloten we te voet terug te gaan. We liepen vanuit het regenwoud door prachtig landschap met ontzettend hoge palmbomen, met alleen wat bladeren in de top. Samen met paarden leverde dit een bijzonder plaatje op! We waren net op tijd terug bij het beginpunt om de laatste taxi terug naar Salento te nemen. We hebben die avond gezellig gegeten in het hostel. Ik kon er echter niet zo van genieten omdat ik al sinds Bogota erge last had van mijn keel…
De volgende ochtend bezochten we samen met een andere Nederlander uit het hostel, Frank, een koffieplantage. De omgeving van Salento staat namelijk bekend om zijn vele koffieplantages. We kregen een rondleiding van een ontzettend aardige koffieboer. Hij was 75 jaar oud, maar nog zo vief! Hij kon alleen Spaans spreken, dus ik vertaalde voor de rest. Wat had hij een plezier in uitleggen, ik heb zelfs een kopje koffie na afloop gedronken, ondanks dat ik koffie niet lekker vind! De koffieboer zag Anouk wel zitten en hij zat dan ook de hele tijd lol met haar te maken. Hij bracht ons naar een klein restaurantje voor de lunch en vertelde onderweg dat hij nu met zijn derde vrouw getrouwd was, maar dat er altijd plek in zijn leven zou zijn voor meer vrouwen! Anouk vond hij dus wel een goede optie haha! Na de lunch zijn we teruggegaan naar het hostel en namen Hans, Anouk en ik afscheid van de Nederlander om vervolgens een taxi en twee bussen naar Medellin te nemen, de stad van drugsbaas Pablo Escobar…
Medellin is een mysterieuze stad. Tot begin jaren ’90 werd de stad gedomineerd door drugsbaas Pablo Escobar. De stad stond bekend om zijn vele moorden, drugs en onveiligheid. Als buitenlander kon je daar beter wegblijven. In 1993 Werd Pablo Escobar echter doodgeschoten tijdens zijn arrestatie en met zijn dood veranderde de ‘deadliest city’ in een rustige en mooie stad. We hebben het graf van Pablo Escobar bezocht en we hebben wat rondgelopen door de stad. Op elke straathoek stond er een militair, maar onveilig voelden we ons niet. We zaten in een gezellig klein hostel met onze eigen kamer, wat erg fijn was want Anouk en ik waren grieperig. We hebben dan ook lekker een dagje niks gedaan!
Vanuit Medellin vlogen we naar Cartagena, een prachtige stad! Cartagena ligt aan de Caribische zee en is, in tegenstelling tot Bogota, ontzettend warm. We zaten in een heel gezellig en groot hostel, gelukkig met airco! We hebben een mooie wandeling gemaakt door Cartagena en de prachtige gebouwen bewonderd. We zijn een dag naar Isla Baru geweest, een heerlijk bounty eiland waar we eindelijk voor het eerst konden genieten van wit strand en azuurblauwe zee. Naast al dit moois hebben we ook twee lange nachten genoten van het uitgaansleven. We hadden drie Belgen (Max, Amaury en Joost) ontmoet waarmee we hebben gegeten, gedanst en gekletst. Super!
Na het dagje strand hebben we afscheid genomen van de drie Belgen en een busje gepakt om in 4 uur naar Taganga te rijden. Taganga is een klein stadje waar alles op loopafstand is. Als je voor het eerst aankomt in Taganga, waar maar twee wegen verhard zijn en veel straathonden rondlopen, dan denk je: ‘Waar ben ik in godsnaam beland?’ Maar uiteindelijk vonden we het één van de leukste stadjes van heel Colombia vanwege de gezellige en rustige sfeer. Net als Cartagena, ligt Taganga ook aan de Caribische zee. We sliepen in een idyllisch klein hostel, gerund door een Francaise. Een kok maakte heerlijke lunches en diners klaar zodat je niet altijd het hostel uit hoefde. Er werd ons aangeraden om niets bij je te dragen als je door Taganga wilde wandelen of naar het strand wilde gaan. Kennelijk wordt er veel gestolen, maar wij hebben ons wederom geen moment onveilig gevoeld.
Even een intermezzo: ik heb mij eigenlijk geen enkel moment in heel Colombia onveilig gevoeld. Het is het zogenaamde imago dat Colombia nog steeds boven het hoofd hangt: het zou nog steeds een ‘onveilig drugsland’ zijn. Maar dat is helemaal niet zo! Het is niet onveiliger dan welk ander Zuid-Amerikaans land dan ook! Je moet alleen niet het regenwoud in het oosten en zuid-oosten ingaan waar de Farc zit.
De eerste dag zijn we naar Playa Grande gegaan. Vanaf het haventje van Taganga neem je een bootje en word je om een rotspunt heen gevaren en ben je in 10 min op het strand. We hebben heerlijk geluierd, gezwommen en ceviche van garnalen gegeten. We besloten die dag dat we met z’n drieën wilden gaan duiken en onze Open Water Diver certificaat wilden halen. We bezochten aan het einde van de dag een duikschool die ons was aangeraden door het hostel en we ontmoetten daar meteen een aardige instructeur, Santiago. Vier dagen later zouden we gaan beginnen met de cursus, spannend!
Maar eerst bezochten we park Tayrona. In een paar uur rijd je met een bus naar de ingang van dit park. Wat keken we uit naar dit moment! Zoals er in de lonelyplanet werd beschreven: ‘this parque is well-known for its jungle-lined beaches.’ Vanaf het park liepen we in een uur naar de eerste ‘campingplek’ oftewel ‘hangmattenplek’. Jawel, in dit park kun je vrijwel alleen in hangmatten slapen. Onderweg kwamen we krabben tegen, sprongen aapjes van de ene boom naar de andere en zagen we de eerste prachtige stranden! Nadat we een hangmat hadden geregeld en onze spullen hadden geordend zijn we naar één van de mooiste stranden van Colombia gelopen. Wederom wit strand en azuurblauwe zee, genieten! ’s Avonds aten we kant en klare noodles uit een bakje en tonijn uit blik (zelf meegenomen, want boodschappen kun je niet doen in park Tayrona en eten in een ‘restaurantje’ is erg duur). Uit nood dronk ik mijn eerste biertje (er was niets anders) mee met Hans en Anouk (ook bier vind ik, net als koffie, niet te drinken). We hadden een ontzettend gezellige avond, met onze zaklampjes als sfeerverlichting! Maar toen werd het nacht.. Ik werd misselijk wakker en begaf mij naar de WC. Even later kwam ook Anouk mij vergezellen. Al kotsend en schijtend brachten Anouk en ik een uurtje door bij de WC. Daarna gingen we terug naar de hangmatten en Anouk viel weer in slaap. Ik werd echter meteen weer misselijk toen ik mijn hangmat inging en die zo lekker heen en weer zwiepte. Dat was dus weer rennen naar de WC en ik heb daar de rest van de nacht doorgebracht. Park Tayrona was wel de verschrikkelijkste plek waar je voedselvergiftiging kon krijgen. Natuurlijk haalde ik al kotsend en schijtend de WC soms niet en ik kon me alleen maar even afspoelen onder een dun straaltje koud water. Afschuwelijk! Ik besefte al snel dat ik niet in het park kon blijven, maar een uur teruglopen naar de parkeerplaats kon ik ook niet. Ik kon amper een paar stappen zetten. Maar daar hebben ze dan in Colombia paarden voor! Anouk voelde zich beter en ik beval Hans en Anouk zeker nog een dag te genieten van het park en niet met mij mee terug te gaan. Al hobbelend en kotsend op het paard kon ik nog wel genieten van het geluid van brulapen en indianenkindertjes (er leven nog indianen in het park!) die voorbijkwamen. Eenmaal op de parkeerplaats werd ik geholpen door een ziekenhuispost en waren twee medewerkers van het park zo aardig om mij terug te brengen naar het hostel. Wat was ik blij toen ik daar in een ge-airconditioneerde kamer kon neerploffen op een ‘echt’ bed!
Na twee dagen uitzieken was het dan tijd voor duiken! Na een introductie te hebben gehad met behulp van film en leerboek begonnen we met onze eerste duik. Het was voor mij ontzettend wennen omdat ik erge last had van mijn oren bij het dalen. Gedurende de drie dagen ging dat gelukkig steeds beter. Santiago was een ontzettend goede instructeur die alles duidelijk uitlegde, de tijd voor je nam en enorm geruststellend was onder water. We hebben prachtige vissen en koralen gezien (zie foto’s)! We doken drie dagen en twee keer per dag en we konden het erg goed vinden met de instructeurs en masters van de duikschool. Zo werden we, naast Santiago, ook dikke vriendjes met Juan en Geraldine. We zijn met hen zelfs op een zeilboot van twee Nederlanders gaan bbqen, zo ontzettend leuk! Op vrijdag haalden we ons Open Water Diver Certificate en dat gingen we natuurlijk vieren! We hebben ontzettend gedanst in verschillende uitgaansgelegenheden en zijn geëindigd in club ‘Mirador’. Het leek wel alsof iedereen daar samenkwam: we zagen de Nederlander van de koffieplantage uit Salento weer en de drie Belgen uit Cartagena. Wat een toeval!
Met een hevige kater stonden we de volgende dag op. Hans had besloten nog twee cursussen duiken te volgen en dus iets langer te blijven in Colombia. Anouk en ik moesten die dag helaas terug naar Bogota. We namen afscheid van onze geweldige vrienden van de duikschool. Wat hebben we een supertijd met hen gehad! En natuurlijk namen we afscheid van Hans… Wat is Hans een goede vriend van ons geworden. We hebben zoveel samen meegemaakt en zoveel gelachen. Ook met hem hebben we de tijd van ons leven gehad!
Met gemixte gevoelens vlogen we naar Bogota om van daaruit naar onze laatste bestemmingsland te vliegen: Cuba.
Wat waren we blij om Hans weer te zien! We besloten de volgende dag om meteen een nachtbus te nemen naar Salento. Daar kwamen we de volgende ochtend vroeg aan. Het hostel zat vol, maar ze hadden ook campeerplekken dus hebben we gezellig in een tentje geslapen. Diezelfde dag nog bezochten we de Cocora vallei in de buurt van Salento. Daar aangekomen, huurden we spontaan drie paarden en een gids in om via de vallei en regenwoud naar een kolibriereservaat te rijden. Hans en paarden was echter niet zo’n goede combo. Hij hield zich sterk toen we het plan bedachten, maar toen kreeg hij ook nog het vervelendste paard van stal.. Anouk en ik hebben gelachen, maar Hans kon wel huilen haha! Hij heeft desalniettemin goed volgehouden! Al helemaal gezien de omstandigheden, want we kregen een enorme tropische stortbui over ons heen. Het was daarentegen een prachtige ervaring om vanuit de vallei het regenwoud in te gaan en daar door rivieren en over steile paden te rijden. Ik heb nog nooit zo’n mooie tocht te paard gemaakt! Eenmaal bij het reservaat aangekomen, hebben we prachtige kolibries gespot. Vanaf het reservaat besloten we te voet terug te gaan. We liepen vanuit het regenwoud door prachtig landschap met ontzettend hoge palmbomen, met alleen wat bladeren in de top. Samen met paarden leverde dit een bijzonder plaatje op! We waren net op tijd terug bij het beginpunt om de laatste taxi terug naar Salento te nemen. We hebben die avond gezellig gegeten in het hostel. Ik kon er echter niet zo van genieten omdat ik al sinds Bogota erge last had van mijn keel…
De volgende ochtend bezochten we samen met een andere Nederlander uit het hostel, Frank, een koffieplantage. De omgeving van Salento staat namelijk bekend om zijn vele koffieplantages. We kregen een rondleiding van een ontzettend aardige koffieboer. Hij was 75 jaar oud, maar nog zo vief! Hij kon alleen Spaans spreken, dus ik vertaalde voor de rest. Wat had hij een plezier in uitleggen, ik heb zelfs een kopje koffie na afloop gedronken, ondanks dat ik koffie niet lekker vind! De koffieboer zag Anouk wel zitten en hij zat dan ook de hele tijd lol met haar te maken. Hij bracht ons naar een klein restaurantje voor de lunch en vertelde onderweg dat hij nu met zijn derde vrouw getrouwd was, maar dat er altijd plek in zijn leven zou zijn voor meer vrouwen! Anouk vond hij dus wel een goede optie haha! Na de lunch zijn we teruggegaan naar het hostel en namen Hans, Anouk en ik afscheid van de Nederlander om vervolgens een taxi en twee bussen naar Medellin te nemen, de stad van drugsbaas Pablo Escobar…
Medellin is een mysterieuze stad. Tot begin jaren ’90 werd de stad gedomineerd door drugsbaas Pablo Escobar. De stad stond bekend om zijn vele moorden, drugs en onveiligheid. Als buitenlander kon je daar beter wegblijven. In 1993 Werd Pablo Escobar echter doodgeschoten tijdens zijn arrestatie en met zijn dood veranderde de ‘deadliest city’ in een rustige en mooie stad. We hebben het graf van Pablo Escobar bezocht en we hebben wat rondgelopen door de stad. Op elke straathoek stond er een militair, maar onveilig voelden we ons niet. We zaten in een gezellig klein hostel met onze eigen kamer, wat erg fijn was want Anouk en ik waren grieperig. We hebben dan ook lekker een dagje niks gedaan!
Vanuit Medellin vlogen we naar Cartagena, een prachtige stad! Cartagena ligt aan de Caribische zee en is, in tegenstelling tot Bogota, ontzettend warm. We zaten in een heel gezellig en groot hostel, gelukkig met airco! We hebben een mooie wandeling gemaakt door Cartagena en de prachtige gebouwen bewonderd. We zijn een dag naar Isla Baru geweest, een heerlijk bounty eiland waar we eindelijk voor het eerst konden genieten van wit strand en azuurblauwe zee. Naast al dit moois hebben we ook twee lange nachten genoten van het uitgaansleven. We hadden drie Belgen (Max, Amaury en Joost) ontmoet waarmee we hebben gegeten, gedanst en gekletst. Super!
Na het dagje strand hebben we afscheid genomen van de drie Belgen en een busje gepakt om in 4 uur naar Taganga te rijden. Taganga is een klein stadje waar alles op loopafstand is. Als je voor het eerst aankomt in Taganga, waar maar twee wegen verhard zijn en veel straathonden rondlopen, dan denk je: ‘Waar ben ik in godsnaam beland?’ Maar uiteindelijk vonden we het één van de leukste stadjes van heel Colombia vanwege de gezellige en rustige sfeer. Net als Cartagena, ligt Taganga ook aan de Caribische zee. We sliepen in een idyllisch klein hostel, gerund door een Francaise. Een kok maakte heerlijke lunches en diners klaar zodat je niet altijd het hostel uit hoefde. Er werd ons aangeraden om niets bij je te dragen als je door Taganga wilde wandelen of naar het strand wilde gaan. Kennelijk wordt er veel gestolen, maar wij hebben ons wederom geen moment onveilig gevoeld.
Even een intermezzo: ik heb mij eigenlijk geen enkel moment in heel Colombia onveilig gevoeld. Het is het zogenaamde imago dat Colombia nog steeds boven het hoofd hangt: het zou nog steeds een ‘onveilig drugsland’ zijn. Maar dat is helemaal niet zo! Het is niet onveiliger dan welk ander Zuid-Amerikaans land dan ook! Je moet alleen niet het regenwoud in het oosten en zuid-oosten ingaan waar de Farc zit.
De eerste dag zijn we naar Playa Grande gegaan. Vanaf het haventje van Taganga neem je een bootje en word je om een rotspunt heen gevaren en ben je in 10 min op het strand. We hebben heerlijk geluierd, gezwommen en ceviche van garnalen gegeten. We besloten die dag dat we met z’n drieën wilden gaan duiken en onze Open Water Diver certificaat wilden halen. We bezochten aan het einde van de dag een duikschool die ons was aangeraden door het hostel en we ontmoetten daar meteen een aardige instructeur, Santiago. Vier dagen later zouden we gaan beginnen met de cursus, spannend!
Maar eerst bezochten we park Tayrona. In een paar uur rijd je met een bus naar de ingang van dit park. Wat keken we uit naar dit moment! Zoals er in de lonelyplanet werd beschreven: ‘this parque is well-known for its jungle-lined beaches.’ Vanaf het park liepen we in een uur naar de eerste ‘campingplek’ oftewel ‘hangmattenplek’. Jawel, in dit park kun je vrijwel alleen in hangmatten slapen. Onderweg kwamen we krabben tegen, sprongen aapjes van de ene boom naar de andere en zagen we de eerste prachtige stranden! Nadat we een hangmat hadden geregeld en onze spullen hadden geordend zijn we naar één van de mooiste stranden van Colombia gelopen. Wederom wit strand en azuurblauwe zee, genieten! ’s Avonds aten we kant en klare noodles uit een bakje en tonijn uit blik (zelf meegenomen, want boodschappen kun je niet doen in park Tayrona en eten in een ‘restaurantje’ is erg duur). Uit nood dronk ik mijn eerste biertje (er was niets anders) mee met Hans en Anouk (ook bier vind ik, net als koffie, niet te drinken). We hadden een ontzettend gezellige avond, met onze zaklampjes als sfeerverlichting! Maar toen werd het nacht.. Ik werd misselijk wakker en begaf mij naar de WC. Even later kwam ook Anouk mij vergezellen. Al kotsend en schijtend brachten Anouk en ik een uurtje door bij de WC. Daarna gingen we terug naar de hangmatten en Anouk viel weer in slaap. Ik werd echter meteen weer misselijk toen ik mijn hangmat inging en die zo lekker heen en weer zwiepte. Dat was dus weer rennen naar de WC en ik heb daar de rest van de nacht doorgebracht. Park Tayrona was wel de verschrikkelijkste plek waar je voedselvergiftiging kon krijgen. Natuurlijk haalde ik al kotsend en schijtend de WC soms niet en ik kon me alleen maar even afspoelen onder een dun straaltje koud water. Afschuwelijk! Ik besefte al snel dat ik niet in het park kon blijven, maar een uur teruglopen naar de parkeerplaats kon ik ook niet. Ik kon amper een paar stappen zetten. Maar daar hebben ze dan in Colombia paarden voor! Anouk voelde zich beter en ik beval Hans en Anouk zeker nog een dag te genieten van het park en niet met mij mee terug te gaan. Al hobbelend en kotsend op het paard kon ik nog wel genieten van het geluid van brulapen en indianenkindertjes (er leven nog indianen in het park!) die voorbijkwamen. Eenmaal op de parkeerplaats werd ik geholpen door een ziekenhuispost en waren twee medewerkers van het park zo aardig om mij terug te brengen naar het hostel. Wat was ik blij toen ik daar in een ge-airconditioneerde kamer kon neerploffen op een ‘echt’ bed!
Na twee dagen uitzieken was het dan tijd voor duiken! Na een introductie te hebben gehad met behulp van film en leerboek begonnen we met onze eerste duik. Het was voor mij ontzettend wennen omdat ik erge last had van mijn oren bij het dalen. Gedurende de drie dagen ging dat gelukkig steeds beter. Santiago was een ontzettend goede instructeur die alles duidelijk uitlegde, de tijd voor je nam en enorm geruststellend was onder water. We hebben prachtige vissen en koralen gezien (zie foto’s)! We doken drie dagen en twee keer per dag en we konden het erg goed vinden met de instructeurs en masters van de duikschool. Zo werden we, naast Santiago, ook dikke vriendjes met Juan en Geraldine. We zijn met hen zelfs op een zeilboot van twee Nederlanders gaan bbqen, zo ontzettend leuk! Op vrijdag haalden we ons Open Water Diver Certificate en dat gingen we natuurlijk vieren! We hebben ontzettend gedanst in verschillende uitgaansgelegenheden en zijn geëindigd in club ‘Mirador’. Het leek wel alsof iedereen daar samenkwam: we zagen de Nederlander van de koffieplantage uit Salento weer en de drie Belgen uit Cartagena. Wat een toeval!
Met een hevige kater stonden we de volgende dag op. Hans had besloten nog twee cursussen duiken te volgen en dus iets langer te blijven in Colombia. Anouk en ik moesten die dag helaas terug naar Bogota. We namen afscheid van onze geweldige vrienden van de duikschool. Wat hebben we een supertijd met hen gehad! En natuurlijk namen we afscheid van Hans… Wat is Hans een goede vriend van ons geworden. We hebben zoveel samen meegemaakt en zoveel gelachen. Ook met hem hebben we de tijd van ons leven gehad!
Met gemixte gevoelens vlogen we naar Bogota om van daaruit naar onze laatste bestemmingsland te vliegen: Cuba.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
