Ayuda Para Las Victimas De Lluvia
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Rozan
22 Februari 2010 | Peru, Cusco
Terug uit Taray gekomen en weer volop genietend van het levendige Cusco, ging ik maandagochtend weer als gewoonlijk naar de Spaanse les. Afgelopen week werden we door Manuel en Nancy gedwongen elkaar de oren van het hoofd te praten zodat we de verschillende verleden tijden onder de knie kregen. Dit was MOEILIJK, maar natuurlijk hardstikke leuk. In de middagen heb ik het lekker rustig aan gedaan: uitrusten van het indrukwekkende Taray en nagenieten van alle ervaringen. Maar we moesten onze boleto turistico natuurlijk niet vergeten en dus hebben we nog wat museumpjes bezocht.
En toen kwam dinsdag: de dag dat ik mij realiseerde dat het alweer de laatste week Spaans was en dat ik nog zooveel moest doen! Een soort van sollicitatiebrief in het Spaans schrijven voor het vrijwilligersproject, het vrijwilligersproject bezoeken, voorbereidingen treffen voor het helpen van de slachtoffers, verhuizen... en uitgaan!
Nancy is zo lief geweest mijn brief na te kijken en te verbeteren en Darci (ook een medewerker van de school) is donderdag met mij het project gaan bezoeken. Het project is HUGE. Er is een stadion met daarin een basketbalveld, een atletiekbaan, een fitnessgebouw, en betonnen buitenvelden voor voetbal en basketbal. Dat had ik niet verwacht en dus dacht ik ook meteen: ´hebben ze mijn hulp hier wel nodig? het ziet er zo rijk uit..´ Maar sinsds vanmorgen ben ik van die gedachten helemaal af. Ik heb alle ingezamelde rackets en tennisballen meegenomen en samen met de sportcoordinator Mario zijn we tennisles gaan geven! De kinderen vonden het geweldig. De meesten hadden nog nooit een racket gezien, laat staan vastgehouden. Ik heb een groep met kinderen van ongeveer 8 jaar oud les gegeven en een groep van ongeveer 12 jaar oud.. Het was te gek en Mario heeft mij goed begeleid. T/m woensdag zal ik in de ochtend werken van 9 tot 1 omdat er nog vakantie is, daarna ga ik in de middagen werken. Ik ben blij dat het me is bevallen want je weet natuurlijk nooit wat je kan verwachten op een project. Ik heb aan Theresa ( de vrouw die alles coordineert vanaf kantoor) laten weten dat ik geld heb ingezameld en dat we dat kunnen gebruiken voor het project. Zij gaat nu dus bekijken wat er nodig is.
Na vrijdag flink gefeest te hebben in Mama Africa, ben ik zaterdag verhuist van mijn familie naar een luxe appartement. HEERLIJK, hier kan ik een week vertoeven. Even geen koude douche, geen vieze wc, geen lawaai van schreeuwende kindertjes en een heel fijn bed. Allemaal te danken aan mijn lieve ouders die zaterdag in Cusco zijn aangekomen en die ik ontzettend heb gemist. Wat was het fijn ze weer te zien! We zijn lekker uiteten gegaan en hebben flink bijgekletst. Daarna was het vroeg naar bed want zondag moesten we aan de bak...
Om 10 uur stonden we met zn drietjes voor de school om te vertrekken naar Taray! ´Ayuda para las victimas de lluvia´: ´hulp voor de slachtoffers van de regen´. Nadat Darci en Raul verschillende dorpen hadden bezocht kwam uiteindelijk naar voren dat Taray onze hulp het beste kon gebruiken. Hier was ik het helemaal mee eens.. Tijdens onze week in Taray had ik de armoede gezien in het dorp en de huizen die waren ingestort...
Vrijdag hadden we dekens en eten ingekocht.. Honderd kilo rijst, honderd kilo suiker en 100 zakken pasta. Samen met Raul en masja hebben we alle rijst en suiker in zakken van een kilo gedaan. De foto´s laten het resultaat zien! En zondag zijn we met een groep van 13 personen in een bus gestapt. Er gingen leraren mee, een paar andere studenten, Masja en natuurlijk papa en mama. We hebben al het eten binnen de ommuring van de school gelegd en daar zijn we paketten gaan maken. We hadden geregeld dat een man uit Taray, die alle bewoners kent, een lijst had gemaakt met namen van mensen die het meeste nodig hadden en mensen die wat minder nodig hadden. Deze man ben ik hardstikke dankbaar.. dankzij zijn inzet is alles goed verlopen en heeft iedereen datgene gekregen wat nodig was. Uiteindelijk hadden we nog zakken met eten over en dit zijn we zelf gaan brengen. Daarbij hebben we ook gezien met wat voor een kracht de rivier de huizen heeft verwoest..
Onze wandeling door het dorp eindigde bij een heel oud vrouwtje, die door haar kinderen het huis was uitgetrapt en nu leefde in een lemen huisje waar het pikkedonker was. We hadden haar al een deken en eten gegeven, maar toen we haar vreselijk armoedige situatie zagen, hebben we haar een extra deken en in totaal eten voor een maand gegeven. Ze sliep met haar broze lichaam op een houten bed, in het huisje was geen licht en zelfs overdag kon je binnen bijna niets zien. Er waren wat potjes en pannetjes en verder had ze helemaal niets. Ze was zo ontzettend dankbaar, echt aandoenlijk. Ze bleef me omhelzen en mn handen vasthouden ´gracias mami, gracias mami´. Ik had gemengde gevoelens: Aan de ene kant deed het mij pijn in mijn hart haar zo te zien en mij te realiseren dat er nog zooveel andere mensen zijn die in dezelfde situatie zitten. Maar aan de andere kant maakte het me blij dat ik haar kon helpen en dat ze nu eten heeft voor tenminste een maand.
En dat allemaal dankzij jullie gestorte bijdragen! De mensen zijn jullie dankbaar, net als ik!!
Tot snel, liefs R.
En toen kwam dinsdag: de dag dat ik mij realiseerde dat het alweer de laatste week Spaans was en dat ik nog zooveel moest doen! Een soort van sollicitatiebrief in het Spaans schrijven voor het vrijwilligersproject, het vrijwilligersproject bezoeken, voorbereidingen treffen voor het helpen van de slachtoffers, verhuizen... en uitgaan!
Nancy is zo lief geweest mijn brief na te kijken en te verbeteren en Darci (ook een medewerker van de school) is donderdag met mij het project gaan bezoeken. Het project is HUGE. Er is een stadion met daarin een basketbalveld, een atletiekbaan, een fitnessgebouw, en betonnen buitenvelden voor voetbal en basketbal. Dat had ik niet verwacht en dus dacht ik ook meteen: ´hebben ze mijn hulp hier wel nodig? het ziet er zo rijk uit..´ Maar sinsds vanmorgen ben ik van die gedachten helemaal af. Ik heb alle ingezamelde rackets en tennisballen meegenomen en samen met de sportcoordinator Mario zijn we tennisles gaan geven! De kinderen vonden het geweldig. De meesten hadden nog nooit een racket gezien, laat staan vastgehouden. Ik heb een groep met kinderen van ongeveer 8 jaar oud les gegeven en een groep van ongeveer 12 jaar oud.. Het was te gek en Mario heeft mij goed begeleid. T/m woensdag zal ik in de ochtend werken van 9 tot 1 omdat er nog vakantie is, daarna ga ik in de middagen werken. Ik ben blij dat het me is bevallen want je weet natuurlijk nooit wat je kan verwachten op een project. Ik heb aan Theresa ( de vrouw die alles coordineert vanaf kantoor) laten weten dat ik geld heb ingezameld en dat we dat kunnen gebruiken voor het project. Zij gaat nu dus bekijken wat er nodig is.
Na vrijdag flink gefeest te hebben in Mama Africa, ben ik zaterdag verhuist van mijn familie naar een luxe appartement. HEERLIJK, hier kan ik een week vertoeven. Even geen koude douche, geen vieze wc, geen lawaai van schreeuwende kindertjes en een heel fijn bed. Allemaal te danken aan mijn lieve ouders die zaterdag in Cusco zijn aangekomen en die ik ontzettend heb gemist. Wat was het fijn ze weer te zien! We zijn lekker uiteten gegaan en hebben flink bijgekletst. Daarna was het vroeg naar bed want zondag moesten we aan de bak...
Om 10 uur stonden we met zn drietjes voor de school om te vertrekken naar Taray! ´Ayuda para las victimas de lluvia´: ´hulp voor de slachtoffers van de regen´. Nadat Darci en Raul verschillende dorpen hadden bezocht kwam uiteindelijk naar voren dat Taray onze hulp het beste kon gebruiken. Hier was ik het helemaal mee eens.. Tijdens onze week in Taray had ik de armoede gezien in het dorp en de huizen die waren ingestort...
Vrijdag hadden we dekens en eten ingekocht.. Honderd kilo rijst, honderd kilo suiker en 100 zakken pasta. Samen met Raul en masja hebben we alle rijst en suiker in zakken van een kilo gedaan. De foto´s laten het resultaat zien! En zondag zijn we met een groep van 13 personen in een bus gestapt. Er gingen leraren mee, een paar andere studenten, Masja en natuurlijk papa en mama. We hebben al het eten binnen de ommuring van de school gelegd en daar zijn we paketten gaan maken. We hadden geregeld dat een man uit Taray, die alle bewoners kent, een lijst had gemaakt met namen van mensen die het meeste nodig hadden en mensen die wat minder nodig hadden. Deze man ben ik hardstikke dankbaar.. dankzij zijn inzet is alles goed verlopen en heeft iedereen datgene gekregen wat nodig was. Uiteindelijk hadden we nog zakken met eten over en dit zijn we zelf gaan brengen. Daarbij hebben we ook gezien met wat voor een kracht de rivier de huizen heeft verwoest..
Onze wandeling door het dorp eindigde bij een heel oud vrouwtje, die door haar kinderen het huis was uitgetrapt en nu leefde in een lemen huisje waar het pikkedonker was. We hadden haar al een deken en eten gegeven, maar toen we haar vreselijk armoedige situatie zagen, hebben we haar een extra deken en in totaal eten voor een maand gegeven. Ze sliep met haar broze lichaam op een houten bed, in het huisje was geen licht en zelfs overdag kon je binnen bijna niets zien. Er waren wat potjes en pannetjes en verder had ze helemaal niets. Ze was zo ontzettend dankbaar, echt aandoenlijk. Ze bleef me omhelzen en mn handen vasthouden ´gracias mami, gracias mami´. Ik had gemengde gevoelens: Aan de ene kant deed het mij pijn in mijn hart haar zo te zien en mij te realiseren dat er nog zooveel andere mensen zijn die in dezelfde situatie zitten. Maar aan de andere kant maakte het me blij dat ik haar kon helpen en dat ze nu eten heeft voor tenminste een maand.
En dat allemaal dankzij jullie gestorte bijdragen! De mensen zijn jullie dankbaar, net als ik!!
Tot snel, liefs R.
-
23 Februari 2010 - 16:02
Rose:
Dag Rozan wat een indrukwekkend verhaal,ik kan mij indenken dat als je al deze ellende ziet je niet prettig voelt, en heel blij bent dat je wat voor ze kan doen. het is maar goed dat je sterke vader er is om de baal rijst op zijn nek tedragen. nog drie nachtjes slapen en dan deweer een jaartje ouder. de groetjesuit holland. -
23 Februari 2010 - 19:51
Mapa:
Tja lievie het was een enerverende dag. Heel bijzonder om daar bij te zijn. Het geld kan niet directer besteed worden. Het was danook erg om te zien dat er van een aantal huizen niets is overgebleven.De gedupeerden krijgen dan wel tenten die er aan de buitenkant mooi uitzien maar zo lek zijn als een mandje en dat in cuzco waar het in dit jaargetijde wel iedere dag of nacht een flinke tijd regent. Je hebt een prima beslissing genomen om een deel van je ingezamelde geld daaraan te besteden. Alles was prima georganiseerd. -
24 Februari 2010 - 00:55
Annebel:
Lieve Roos, wat een ontzettend gaaf verhaal! Wat zal dat een indrukwekkende dag geweest zijn zeg! Iets waar je echt heel trots op kan zijn. Vind het jammer dat ik er niet bij was, wil in NL wel is alle foto's zien. Dikke kus voor jou en Mas. Annebel -
24 Februari 2010 - 07:53
Marianne:
Hoi Rozan, weer een mooi verslag, fijn dat je dit kan doen daar, een hele ervaring, fijn dat je ouders meedoen, heel apart. Nog een goeie tijd toegewenst, heel veel liefs en groetjes vanuit een regenachtig Mokum, xxx Marianne -
24 Februari 2010 - 09:42
Saida:
Rozan =) Ik ben zoo trots op je! Je bent echt bezig met iets waardevols! Keep up the good work ;) -
24 Februari 2010 - 18:46
Brian En Eveline:
Lieve Rozan,
Wat mooi dat je daar echt iets goeds kan doen. En dat kunt delen met Chris en Addrie. Fijn dat ze er voor je zijn!
En natuurlijk alvast: hieperdepiep hoera! Gefeliciteerd. Dat zal wel een hele bijzondere verjaardag worden! Heerlijk van genieten.
Liefs, Brian en Evleine -
25 Februari 2010 - 21:26
Koos En Koosje:
Feliz cumpleanos, Rozan.
Una buena edad!
Te deseamos muchas mas anos.
In nov 2003 was Koosje in Peru -in Nazca- jarig en dat werd toen ludiek gevierd. Zij moest onder meer een grote opgehangen stevige papieren zak stukslaan en daar viel confetti en snoep uit. Dat kostte haar best nog moeite. Wie weet wat ze met jou uithalen?
Gelet op je enthousiaste verhalen, krijg je fantastisch veel positieve energie van je avontuur en het is leuk om daarvan mee te genieten. (worden wij ook weer een beetje jong van).
Entonces, en Hooffddorp todos va bien con los dos pensionados.
Dos vez dos besos.
Koos en Koosje -
25 Februari 2010 - 21:56
Roxanne:
Rozan als ik je verslag lees en de fotos en videos bekijk ben ik zoo trots op je!! Super goed dan je dit voor die mensen doet!!! xxx -
26 Februari 2010 - 15:31
Marianne:
Hiep, hiep, hoera, Rozan is jarig!! Hartelijk gefeliciteerd en maak er een fijne dag van. Addrie en Christine ook van harte en nog een fijne vakantie, lieve groetjes van mij, Marianne -
28 Februari 2010 - 10:11
Yael En Rene:
Alsnog gefeliciteerd met je verjaardag ( lazen we net !) Wat ontzettend leuk om al je enthousiaste reisverhalen te lezen en zo met je mee te reizen. Fijn dat het geld zo goed is terecht gekomen. Fijne dagen nog met je ouders, doe ze ook de groeten ! Que te yaya bien !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
