Qué Semana Bonita!

Wauw, wat een week.. Waar te beginnen..?

Zondag zijn we met een groep van tien mensen vertrokken naar Taray, een dorpje vlakbij Pisaq. De school is eigenlijk een grote villa, met een stuk of 8 kamers. Het is er knus en we krijgen in de ochtend les in de ´woonkamer´. Sonya en Raul zorgen voor het eten, het huishouden en gaan mee op excursies. Wat een lieve mensen zijn dit en ook hun zoontje Raulcito van 5 jaar oud is een schatje.
Aangekomen in taray hebben we meteen een hobbelige motortaxi naar Pisaq gepakt en daar de markt een beetje leeggekocht. Wat hebben ze hier toch mooie hebbedingetjes..!

Maandag zijn Masja, Annebel en ik naar een watervalletjes gewandeld in de buurt van de school. Onderweg kwamen we een vrouwtje tegen: ´Mira la Rata!´ Kijk de rat! ze had een gevilde rat met een opengesneden buik in haar handen. blééh het was niet om aan te zien.. maar tergelijkertijd realiseerde ik mij dat ik nu op het platteland was: het leven hier is arm en dat was ook te zien in het kleine dorpje waar we sliepen. Het platteland is prachtig qua natuur, maar moeilijk en hard voor het leven van de Peruanen. Hier werden we ook mee geconfronteerd toen we dinsdag naar Salineras gingen en onderweg door het dorpje Urubamba reden.. ik heb nog nergens zoveel schade van de hevige regenval gezien als daar: aan beiden kanten van de weg waren huizen ingestort en mensen op zoek naar overgebleven spulletjes, de puin aan het opruimen en proberen weer een nieuw leven op te bouwen.. ja, het platteland is mooi maar tien keer zo zwaarder als het leven in een stad zoals Cusco...

Salineras was fasscinerend.. deze plek ligt tegen een bergwand aan en bestaat uit verschillende vlaktes waar zout wordt vervaardigd.Normaal gesproken zijn deze vlaktes spierwit, maar weer zorgt die verdomde regenval ervoor dat de ´zoutoogst´ totaal is mislukt en de vlaktes er nogal modderig uitzien. Desalniettemin was het mooi!

Woensdagmiddag begonnen we met zn drietjes heel vredig aan een wandeling. Het doel was om één van de bergen rondom taray te beklimmen naar de top. Het was heerlijk weer en vol goede moed trotseerden we de berg gedurende een aantal uur. We hadden nog zo´n half uurtje te gaan tot de top toen het weer plotseling omsloeg.. het begon te druppen. Maar druppels hielden ons natuurlijk niet tegen! totdat het onweer losbarstte en de druppels veranderden in grote hagelstenen.. en dat deed PIJN. met een hempje en daaroverheen alleen een regenjasje kwamen die hagelstenen hard aan. En dan hadden we nog het onweer waar we ineens midden inzaten.. wat moesten we nu doen? met zn drieen onder 1 parapluutje als bescherming tegen de hagel blijven staan, en misschien wel geraakt kunnen worden door de bliksem (we zaten hoog en er was bijna geen begroeiing) of zo snel mogelijk naar beneden gaan? na 5 min besloten we toch maar voor de tweede optie en zijn we met behulp van een enorme adrenalinestoot de berg zowat ´afgerend´. ik ben nog nooit zo bang geweest..

Donderdag was gelukkig minder angstaanjagend! Met spierpijn in onze benen zijn we met de groep naar de pisaqruines gegaan. Wat een uitzichten! Toen ik boven aan de berg stond, kon ik mij helemaal inleven in de toenmalige inka-koning. Wat voel je je machtig als je zo over je rijkdom en je land kan kijken!

Vrijdag ging Annebel alweer terug naar Cusco om zaterdag naar Ecuador te vliegen. Dit vonden Masje en ik natuurlijk erg jammer.. we hadden zo´n gezellige week gehad met zn drieen: gelachen, gewandeld, bang geweest, gehuild en natuurlijk ook geshopt. Na afscheid genomen te hebben zijn masja en ik naar Ollantaytambo gegaan. Met het openbaar vervoer! En wat is dat leuk! Zodra je op een busplek komt schreeuwen de chauffeurs de bestemmingen naar je toe: urubamba urubamba! calca calca! Ollantaytambo Ollantaytambo! Je hoeft je dus absoluut geen zorgen te maken dat je niet weet welk busje je moet hebben, en ook de plaatselijke bevolking waarmee je reist is behulpzaam.
In Ollantaytambo zijn ook ruines van de inkas, maar weer met een totaal ander uiterlijk en karakter. De ruines zijn mij dus zeker niet gaan vervelen! en dat was ook maar goed ook, want zaterdag (alweer de laatste dag!) zijn we weer ruines gaan bezoeken.. Moray was dan ook de klap op de vuurpijl! Deze ruines lopen in een cirkel naar beneden. En als je daar dan midden in die cikel staat en je kijkt om je heen voel je weer die machtigheid van die inkakoningen hihi! Het taxiritje van Maras naar Moray was ook zeker het mooiste van de week: je rijdt over een prachtige vlakte met groen gras, mais, heel veel boterbloemen en ziet overal peruaanse vrouwen, kinderen en ook mannen lopen met hun kudde schaapjes, kudde koeien of pakezels.

En toen gingen we alweer terug naar Cusco, wat we helemaal niet erg vonden. Een week in de heilige vallei had ik niet willen missen, maar hier in cusco ben ik nu vetrouwd, is er internet en ben ik weer fijn op mn vertrouwde plekje terug. Vandaag is het echter gekkenhuis hier in de stad, het is namenlijk carneval! nu heb je waarschijnlijk als idee bij carneval kostuums, kleurige kleding en heel veel muziek maar zo is het hier dus NIET. Ze vieren het hier door elkaar te bekogelen met waterballonnen, schuimsprayen en hele bakken met water. In Taray waren we al een keer bekogeld met waterballonnen, maar hier is het helemaal erg. Het maakt niet uit of je zo onopvallend mogelijk langs de muur voorbij loopt (zoals mas en ik hebben geprobeerd), je wordt alsnog helemaal ondergegooid! wij waren vandaag dus doorweekt en zijn ons dus maar gaan omkleden. Ik ben benieuwd hoe vaak we dat nog zullen doen deze dag...

Verder ben ik natuurlijk weer hardstikke blij met al jullie berichtjes, ik lees ze met veel plezier!

Muchos besos, R.